Polne kwiaty i instrukcja , jak zrobic wianek z lawendy.

Lato, to piękna pora roku, kwitnienie w pełni! Jedne kwiaty zaczynają kwitnąć, inne przekwitają. 
         Staram się latem zbierać kwiaty, które potem suszę i używam  do wianków. Najbardziej lubię wianki z mieszanych kompozycji. Trochę trawy, kwietne owoce, kwiaty. Aby zrobić jeden wianek muszę nasuszyć bardzo dużo roślinek.  Z jednego kosza (zdjęcie poniżej) zostaje garstka suszonych. Wianki, które robię, są pracochłonne, ale takie właśnie lubię, pełna natura! Już kiedyś pokazywałam Wam moje wianuszki tu i tu.

 Kwiaty zrywam na polu, łąkach i w moim ogrodzie. Zawsze znajdę coś ciekawego i pięknego, co mogłabym wykorzystać. Natura jest niesamowicie zaskakująca.
Na przykład miniaturowe makówki z przekwitłych maków, czy zauważyliście jakie są przepiękne?

W spacerach towarzyszą mi moje pieski, są bardzo szczęśliwe, mają nowe zapachy i dużo przestrzeni. W takim towarzystwie zawsze wycieczka jest dużo przyjemniejsza!

 Zebrane kosze kwiatów suszę na strychu. Materiał, który do tej pory zgromadziłam, powinien mi wystarczyć na kilka wianków, które zamierzam zrobić zimą. Można powiedzieć: zaledwie na kilka wianków! Ale mam nadzieję zebrać jeszcze nieco surowca.

       Robię też wianki z lawendy, zazwyczaj jednolite z lekkim dodatkiem różyczek, czy innych pojedynczych kwiatów. Lawenda sama w sobie jest ładna, nie potrzebuje wielu dodatków.
W naszym ogrodzie kwitnie dużo lawendy lekarskiej. Drobnej, w kolorze fioletu.
Niedawno wróciłam z hiszpańskich wojaży, w miejscu gdzie byłam rosło pole lawendy. Była to całkiem inna odmiana, o kłosach mięsistych i długich, w kolorze niebieskim. Jej zapach stokrotnie przewyższał zapach mojej lawendy. Nie wiem jaka to odmiana, jest ich dużo. A może to dzięki ostremu, hiszpańskiemu słońcu, jest tak dorodna?
Przywiozłam w bagażu podręcznym sporą jej ilość i uwiłam wianek.

 

Taką pamiątkę z Hiszpanii powieszę na ścianie w sypialni, jej zapach pomagał mi będzie w przyjemnym śnie.
Ilość jaką przywiozłam była dość wydatna, a jednak nie wystarczyła na cały wianuszek i musiałam wymyślić jakiś dodatek, tu przydały się białe kwiaty krwawnika.
Jeżeli gdzieś zobaczycie takie wianki w sprzedaży, nie dziwcie się ich wysoką ceną. Naprawdę trzeba bardzo dużo tych małych bukiecików, a pojedyncze wiązki lawendy tez są drogie. No i pracy także potrzeba mnóstwo.

Jak powstał lawendowy wianek:

*** do podkładu, koła z liści pałki wodnej lub słomy, przyczepiałam drutem florystycznym małe lawendowe bukieciki,

 ***  bukieciki należy przywiązywać dość mocno, aby po wysuszeniu, lawenda nie wypadała, dokładam coraz to nowe i nowe...

***  każdemu przywiązanemu bukietowi, przycinam na krótko łodyżki,

  
*** na końcu dodaję ozdoby, czyli inne kwiatuszki, kokardki i co tylko na myśl mi przyjdzie. Tu dodałam kwiaty krwawnika i bawełnianą koronkę.

  Mam nadzieję, że nieco przybliżyłam tajniki plecenia wianków.

                                             ***

I jeszcze jeden drobiazg!
Ufffff! Początkującej blogerce zawsze coś się dzieje. Raz opublikowałam post bez zdjęć, teraz z kolei, niechcący cały usunęłam. Nie potrafiłam odzyskać postu, więc musiałam napisać od nowa! Wybaczcie, jeśli ktoś zaglądał do mnie i dziwił się, że już go nie ma. Bardzo przepraszam.

Pozdrawiam wszystkich serdecznie

Pawanna

Na grzyby by......

Jedną z zalet własnego lasu, chociażby w wersji mini, jest to, że można zbierać grzyby. Nasz las jest dziełem naszych rąk i wraz z jego wzrostem pojawiało się coraz więcej grzybów.

Widok z tarasu na las

 Pierwsze były maślaki – wiadomo rosną w młodnikach, a więc i u nas pojawiły się przy sosenkach (maślak zwyczajny) i modrzewiach (maślak żółty). Niemal w tym samym czasie w okolicy starej lipy zaczęliśmy zbierać podgrzybki, ale nie brunatne, tylko rzadziej spotykane podgrzybki złotawe, równie jednak dobre jak te klasyczne.

Nasz las.

To tajemnicze schody w lesie, prowadzą do......donikąd!

Potem, wraz ze wzrostem brzóz, pojawiły się kozaki, których fachowa nazwa brzmi: koźlarz babka. Niestety, nie mamy koźlarzy czerwonych, a bardzo żałujemy, bo są po prostu piękne. Ale nie tracimy nadziei…

I jeszcze jeden grzyb się u nas pojawił, ale tylko jednego roku. To smardz, niezwykle rzadki i smaczny gatunek, rosnący wiosną (w kwietniu). Czekamy na kolejne, tym bardziej, że w tym roku smardze pokazały się u naszych sąsiadów.

Zapytacie, być może, dlaczego posta o grzybach piszę teraz, a nie jesienią, kiedy to wydawałoby się bardziej naturalne? Otóż, w tym roku, zapewne dzięki wyjątkowo częstym i obfitym deszczom, grzyby pokazały się w naszym lesie już przed miesiącem!

Naprawdę, pierwszego kozaka mój M. znalazł już 29 maja, oczywiście nie posiadając się z zachwytu i obfotografowując go ze wszystkich stron.

Kolejne znajduje regularnie co kilka dni. Paweł jest fanatykiem grzybobrania i zwykle, gdy pojedziemy gdzieś dalej na zbiory, trudno go z lasu wygonić. Nic więc dziwnego, że począwszy od tego 29 maja, codziennie wybiera się na obchód po naszym lasku i raz po raz z dumą mi oświadcza: mamy kolejnego kozaka. W sumie uzbierał już kilkanaście – wszystkie na razie suszymy. Gdy pojawi się większy wysyp, zrobimy marynatkę.

Ale i ja miałam szczęście. Zaraz po powrocie z Anglii,  trafiłam na podgrzybki. Rosły sobie, jak gdyby nigdy nic, pod drzwiami komórki, w której trzymamy rowery. Moje zaskoczenie było tym większe, że nigdy wcześniej w tym miejscu ich nie było.



Podobnie, jak w kolejnym – przy dorodnym klonie.
Tu był ich cały wysyp!

W różnych latach bywało z grzybami bardzo różnie. Raz był ich spory wysyp, innym razem zbiory mieliśmy kiepskie.

W ubiegłym roku postanowiliśmy wspomóc naturę i zakupiliśmy mikoryzę w płynie, a jesienią zaprawiliśmy nią ziemię w lesie. Ciekawe, jaki to da rezultat? Oczywiście, dam Wam znać czy takie wspieranie natury będzie efektywne. My w każdym razie bardzo na to liczymy.

Każdej jesieni wybieramy się także na grzyby do lasu, że tak powiem – „zewnętrznego”. Mamy swoje miejsca, z których na ogół wracamy z ładnymi zbiorami. Niestety, musimy kawałek dojechać, bo w naszym bezpośrednim sąsiedztwie nie ma większych połaci leśnych. Ale jak się lubi grzybobranie i zna się na grzybach, to żaden problem.

Poniżej zdjęcie jednego z wielu mieszkańców naszego lasu.

Muchołówka szara

Taki jestem śliczny!

I Wam pięknych zbiorów życzę

Pawanna