Co piszczy w naszych krzakach...

Ach, jak ten czas umyka... Długo tutaj nie zaglądałam i blog zarósł pajęczyną. Przez ten okres mojego "niebytu" wiele się wydarzyło. Przede wszystkim minęły już prawie trzy miesiące od znalezienia przeze mnie małej wiewióreczki. Czy pamiętacie?  Chyba tak, bo wielu z Was pytało o dalsze losy naszego wychowanka. O tej przygodzie pisałam w poprzednim wpisie TUTAJ. 

Dziś postanowiłam odkurzyć mojego bloga i przybliżyć Wam dalsze jego losy.
Zwierzątko ma się dobrze. Gdy podrosło i nabrało sił wypuściliśmy je. Było to 5 czerwca, czyli po pięciu tygodniach podchowywania u nas w domu. Teraz Wiewiórek biega i skacze po drzewach w naszym lasku. Jest samodzielny i świetnie sobie radzi.
Wypuszczenie Wiewiórka na wolność było bardzo przemyślane. Chcieliśmy, aby był swobodny, ale i bezpieczny i miał co jeść. Obecny okres obfituje w dobrodziejstwo owoców i to jest bardzo ważne dla niego.
Daliśmy mu także aż w dwa domki! Nie wszyscy rodzice tak wyposażają swoje dzieci:))
Jeden mały domek, w którym Wiewiórek mieszkał jeszcze w klatce.

 I drugi, nowo wybudowany zgodnie z zaleceniami zaczerpniętymi z internetu!

Budowa budki

Nowa budka w pełnej krasie

Jak na razie mieszka w małym domku, kiedy przeniesie się do dużego i czy w ogóle to nastąpi... czas pokaże.
Domki zostały zawieszone na dębie. Był to nie lada wyczyn, którego dokonał mój mąż.

Zawieszanie budek

Gdy już wisiały, nasz malutki podopieczny, owinięty w swoją żółtą szmatkę, został przetransportowany do mniejszego mieszkanka. Szmatka była namiastką ciepłego gniazdka; zawsze z zadowoleniem się w niej zakopywał.

Transport Wiewiórka do jego domku

 Nowe zdarzenie  nieco go oszołomiło, ale po chwili już spokojniejszy spoglądał na nas z góry.

Aby nie był głodny, dopóki nie nauczy się sam zdobywać pożywienia, mąż zrobił specjalną półkę na orzeszki, znalazło się tam także miejsce na wodę:)

Z kolei ja wymyśliłam spuszczany na sznurku koszyczek na jedzenie.

Tak zabezpieczony Wiewiórek skacze po naszym lesie. Widzimy go tu i tam. Czasem Reksio daje nam o nim znać szczekając innym głosem. Wczoraj Wiewiórek był widziany na drzewie nad stawem, a dziś przebiegał z jednej strony lasku na drugą. Rozpoznajemy go bez trudu, jest jeszcze trochę mniejszy niż dorosłe wiewiórki, no i bardzo specyficznie się porusza, skacząc po trawie. Taki jego znak rozpoznawczy :) 

Oj mamy szczęście do miłych zwierzątek!

Niestety, z przykrością muszę napisać, że nasze ukochane, cieniste miejsce pod starym orzechem już nie istnieje. Ogrom owoców i ciągłe lipcowe deszcze spowodowały złamanie najważniejszej gałęzi, pod którą stał stolik. To dla nas ogromna strata, no i szkoda drzewa. 

A jeszcze niedawno tak odpoczywaliśmy pod orzechem.

Miłym akcentem tego przykrego zdarzenia było to, że zauważyliśmy na drugiej gałęzi orzecha gniazdko, jak nam się wydaje muchołówki, a w nim malutkie podloty. Miały szczęście, że gniazdko zostało uwite przez rodziców na ocalałej odnodze orzecha.

To tyle z moich krzaków:)

Bardzo wszystkich serdecznie pozdrawiam i mam nadzieję, że jeszcze o mnie pamiętacie.