Wygrane candy

   Chciałam pochwalić się Wam tym, jak zapukało do mnie szczęście i to tuż przed Świętami!
Wygrałam rocznicowe candy u Danusi Witkowskiej!
Danusia przygotowała dla mnie piękny stroik w kolorze złota i dołączyła jeszcze wiele niespodzianek:)
Dostałam gwiazdę z papierowej wikliny, super koszyczek także z papierowej wikliny i słodkości, i herbatki,  i aniołka, i świetne serwetki, które wykorzystam do decoupage! Och jak mnie ta wygrana ucieszyła, może przełamałam złą passę i teraz częściej będę wygrywała? Ha! To się okaże:)
Niestety zdjęć przysłanych słodkości i herbatek nie mam,  wszystko już skonsumowałam:))))
 
Jeszcze chciałam dodać, że do tej pory nie miałam w rękach żadnej pracy z papierowej wikliny. Myślałam, że musi być miękka, a okazuje się, że jest twarda jakby była z prawdziwych witek wierzbowych! Super ta wiklina:)))

Wygrany w candy stroik!

Gwiazda z papierowej wikliny, jest podwójna bo odbija się w lustrze:)!

Koszyczek z papierowej wikliny, został już wykorzystany do trzymania włóczek:)

Serweteczki!

Danusiu, bardzo dziękuję za prezenty!
Bardzo dziękuję wszystkim za cudowne świąteczne życzenia!
Pozdrawiam serdecznie.
Pa
Pawanna

MAGIA ŚWIĄT

Życzenia świąteczne...

                  

Świeciła gwiazda na niebie
srebrna i staroświecka.
Świeciła wigilijnie,
każdy ją zna od dziecka.
Zwisały z niej z wysoka
długie, błyszczące promienie,
a każdy promień – to było
jedno świąteczne życzenie.
I przyszli – nie magowie
już trochę podstarzali –
lecz wiejscy kolędnicy,
zwyczajni chłopcy mali.
Chwycili w garść promienie,
trzymają z całej siły.
I teraz w tym rzecz cała,
by się życzenia spełniły.

 Leopold Staff








Wszystkiego najlepszego z okazji Świąt Bożego Narodzenia

 

Pawanna

                  

Bóbr budowniczy!

    Czy znacie bajkę dla dzieci "Bob budowniczy"? Zapewne. Ja, wraz z wnukami, z przyjemnością ją oglądałam i dlatego taki nasunął mi się tytuł dzisiejszej opowieści o bobrach, ciężko budujących swoje żeremia.
   Któregoś pięknego dnia wybrałam się na spacer wzdłuż naszej rzeczki, popatrzyć co ciekawego dzieje się w okolicznej przyrodzie. Już zapadła w zimowy sen, mimo że nie widać zimy (na szczęście!), śnieg prawie stopniał, świeciło słońce, było cudnie.
Doszłam do tamy jaką zbudowały bobry na rzece. Na szczęście jeszcze nie jest wysoka. Trzy lata temu była ogromna, bobry tak zatamowały bieg rzeki, że za tamą było sucho, natomiast przed - woda zalała łąki i pola. Pracownicy Ochrony Środowiska rozebrali tamę.

Bóbr europejski, fot. www. istotyzywe.pl

    Nie wiem czy wiecie, że bobry nie wszędzie podlegają całkowitej, ścisłej ochronie gatunkowej. Tam gdzie prowadzona jest gospodarka rolna, leśna i rybacka, ochrona bobrów jest tylko częściowa, a więc  podlega ograniczeniom.  Bobry, skądinąd urocze zwierzątka,  mogą bowiem wyrządzić spore szkody gospodarcze i zagrozić przyrodzie (wyniszczenie lasów czy zaburzenie stosunków wodnych), a nawet spowodować sytuację zagrożenia zdrowia i życia ludzi.
W mojej okolicy ogromne drzewa są powalane jak kruche zapałki. Można powiedzieć, że las pomału przestaje istnieć. Posadziłam wzdłuż płotu nad rzeką młode sadzonki, też zostały "upiłowane" ich zębami i spławione do żeremi jako wspaniały przysmak obiadowy. Lubią drzewa liściaste, ale nie pogardzą też zimozielonymi.

Tak u nas pracują bobry!

Są to zwierzęta dużych rozmiarów, żerujące nocą, są płochliwe i trudno je zobaczyć.  Budują żeremia na rzekach i nory w ziemi. Nory, w których kwitnie rodzinne życie, mogą być oddalone od brzegu nawet kilka metrów, ale zawsze wejście do nich jest pod wodą. Nory mają jakby kominy, napowietrzające pomieszczenie. Są to zwykle dziury przykryte gałązkami, trawą, mchem, dzięki czemu stają się niewidoczne, taki mądry jest ten bóbr.
 Idąc niedawno po łące wpadłam do takiej nory po pas. Że też nic sobie nie złamałam, to dziw! Ciężko mi było się wydostać. Byłam sama, tylko z pieskami, a one niestety nie były w stanie mi pomóc :)

Tu nieszczęsna dziura (komin) ,do której wpadłam:)

Więcej o bobrach możecie przeczytać tu i tu , ich życie jest bardzo ciekawe, polecam te artykuły.

nasza rzeczka

tama, czyli żeremie

Spacerując przeszłam tym mostkiem (obywatelska samoróbka :) na drugą stronę rzeki, wyszłam na pola i wtedy moim oczom ukazał się taki oto widok! Spłoszyłam sarenki.
 Na szczęście moje psy są posłuszne i nie pobiegły za nimi, co nie znaczy, że nie wykazały zainteresowania. Zatrzymały się na polu i - jak widać na fotce poniżej - ze zdziwieniem patrzyły za nieznanymi im stworzeniami.

moje pieski

Bobry są zwierzętami monogamicznymi, kochają swoich współmałżonków do ostatnich chwil życia.  Jakie to piękne, bierzmy z nich przykład :)
Na koniec tego wpisu chciałam jeszcze pokazać, co nadal, mimo drugiej już połowy grudnia, kwitnie w naszym ogrodzie.
   Łubin kwitnie już kilka tygodni, nie straszne mu były mrozy i śnieg. Podobnie zachowuje się klematis, kwitnie i kwitnie, chociaż jego liście są już bardzo brzydkie. W wiaderku, w którym trzymałam ziemię, wykiełkowały niedawno kwiaty maruny. Niezmordowany jest też groszek pachnący, ten nadal wygląda pięknie. Na grządkach jest świeża sałata, a także świeże... owoce poziomek. Mogłabym jeszcze wiele kwitnących roślin wyliczać. Czyżby rośliny się pomyliły? Czy może nie będzie zimy?

Zapewniam Was, to naprawdę aktualne zdjęcia...
Pozdrawiam wszystkich serdecznie i nie przepracujcie się przed świętami!
Pa

Pawanna

Wieniec adwentowy

Czy wiecie że....

Robienie wieńca adwentowego sięga czasów pogańskich!

    Gdy nastawała zima i dzień stawał się krótkim, plemiona germańskie z zielonych roślin tworzyły kręgi, które symbolizowały słońce. W nich rozpalano ogniska, w ten sposób wyrażano nadzieję na szybkie przyjście wiosny.

    Poszukując wiadomości o dziejach wieńca, znalazłam w Wikipedii notkę, że początek obecnej tradycji zawdzięczamy ewangelickiemu teologowi. Był to Johann H. Wihren prowadzący przytułek dla biednych i osieroconych dzieci. Aby nadać bardziej rodzinny charakter świetlicy, w której jego podopieczni zbierali się na posiłek i modlitwę, zrobił wieniec z drewnianego koła i ustawił na nim świece. Zapalał je pojedynczo, w niedzielę każdego tygodnia poprzedzającego święta, a dzieci zapalały kolejno 24 mniejsze świece. 

    Z czasem zwyczaj ten przejęli katolicy, do Polski trafił około 1925 roku. Dziś wieńce są mniej okazałe, dostosowane do naszych warunków mieszkaniowych :)

Zagłębiłam się w mistykę wieńca. Czy wiecie, że te cztery świece mają odpowiednie znaczenie i powinny mieć odpowiednie kolory, że wieniec powinien być uwity ze szlachetnych iglaków, jak świerk, daglezja, sosna i jodła, ale możemy także te rośliny zastąpić mchem oraz wzbogacić liśćmi ostrokrzewu, lauru, bombkami, wstążkami.

    Gdy przyozdabia się wieniec wstążkami, należy wiedzieć, że każdej niedzieli przypada inny kolor. I tak: pierwsza niedziela ma czerwony kolor wstążki, druga w kolorze żółtym, trzecia - srebrna, a czwarta niedziela - złota.

Wieniec powinniśmy ustawić na honorowym miejscu, gdzie odbywają się nasze rodzinne uroczystości, a także gdzie odpoczywamy czy jadamy posiłki.

     O symbolice wieńca adwentowego przeczytałam tutaj. Otóż same świece symbolizują Światłość Jezusa, pierwsza świeca zapalana w pierwszą niedzielę adwentu jest Świecą Pokoju, druga jest Świecą Wiary lub Betlejem, czwarta jest Świecą Nadziei, Aniołów. Te trzy świece powinny mieć kolor fioletowy bądź niebieski. Trzecia to Świeca Miłości, zapalana w niedzielę Radości, powinna mieć kolor różowy. Czasem wieniec ma pięć świec, to ta piąta powinna być białą lub złotą.

   Płomień świecy w naszej religii jest symbolem wieczności Boga, Chrystusa, symbolem radości i oczekiwania.

Tak więc warto zrobić wieniec adwentowy. Tyle w nim interesującej symboliki, a my sami będziemy bardziej wczuwali się w klimat zbliżających się świąt.

Poniżej moje dwa wieńce adwentowe. Pierwszy stoi w salonie na kredensie, jest tylko symbolicznym wianuszkiem, kolory świeczek są białe,  jedna już była zapalona :)

Poniżej wieniec ze stołu kuchennego,  ma wstążki w odpowiednich kolorach :) Stoi na stole, przy którym spotykamy się podczas każdego codziennego posiłku. Uwiłam go z gałązek świerka i dodałam moje suszone kwiaty.

 Jeszcze został do omówienia kalendarz adwentowy, jak wiemy, służy do odliczania dni od pierwszego dnia grudnia do Wigilii Bożego Narodzenia. Zwyczaj ten pielęgnowany jest w wielu rodzinach chrześcijańskich na całym świecie. Szczególnie wiele emocji przynosi dzieciom, bowiem my dorośli każdego dnia adwentu coś dla nich przygotowujemy, jakieś słodkości czy drobne prezenciki. W ten sposób dzieciaczki nauczą się oczekiwania na przyjście tego ważnego dla chrześcijan dnia.

 Czy wiecie że, pomysł kalendarza pochodzi z XIX wieku od niemieckich luteranów!

Oto kalendarz, jaki wykonałam dla moich wnuków - jest wspaniałą zabawą w czekaniu na Wigilię Bożego Narodzenia.
Bardzo prosty i łatwy w wykonaniu, zrobiony jest z filcu. Wszystko ręcznie wycinałam, cyferki trochę nierówne, ale najważniejsze, że kalendarz już spełnia swoją funkcję:)





Brr...
Zima rozgościła się  w naszym ogrodzie. Ptaki przylatują do karmników. Zgromadziliśmy duże zapasy pszenicy, słonecznika i orzechów włoskich.

Pierwsi stołownicy:)

Pozdrawiam wszystkich bardzo ciepło i dziękuję, że mnie odwiedzacie, zawsze z  przyjemnością czytam Wasze komentarze. Pa...

Pawanna